Λουκέτα ή ξενιτιά για το ελληνικό εμπόριο;

Σε μόλις δέκα μήνες αυτό το χρόνο, χίλιες πεντακόσιες εταιρείες, είτε ΑΕ είτε Περιορισμένης Ευθύνης ξενιτεύθηκαν! Προτίμησαν να αφήσουν την Ελλάδα της ύφεσης και να αναζητήσουν νέες αγορές με καλύτερες προοπτικές γι' αυτούς. Αν έμεναν, ίσως να έκλειναν. Ίσως να επιβίωναν οριακά. Ίσως να έμπαιναν κι αυτές στην "εντατική", μαζί με την υπόλοιπη ελληνική οικονομία- κατά τη ρήση του Πρωθυπουργού.
Οι εταιρείες μεταναστεύουν, κυρίως, στα γειτονικά Βαλκάνια. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, μόνο στη Ρουμανία φέτος εγκαταστάθηκαν 213 ελληνικές επιχειρήσεις. Άλλοι δημοφιλείς προορισμοί για την ελληνική επιχειρηματικότητα είναι η Βουλγαρία, τα Σκόπια, η Σερβία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας στην Ελλάδα και την αποδυνάμωση της παραγωγικής της βάσης.

Τι βρίσκουν οι εταιρείες στο εξωτερικό κι επιλέγουν να "ξενιτευτούν";

Κατ' αρχάς, πρέπει να πούμε, ότι το κεφάλαιο ταξιδεύει. Ανέκαθεν ταξίδευε εκεί που προσδοκούσε μεγαλύτερη κερδοφορία. Τώρα πια αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολα και με μεγάλες ταχύτητες, με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών. Αυτό δένει και τα χέρια των κυβερνήσεων, σε μεγάλο, αλλά όχι σε απόλυτο βαθμό, στο να φορολογήσουν και να θέσουν τους δικούς τους όρους στις επιχειρήσεις.
Στη δική μας περίπτωση, οι Έλληνες επιχειρηματίες βρίσκουν στις χώρες που εγκαθιστούν τις επιχειρήσεις τους, κατ' αρχάς, πολύ χαμηλότερο εργατικό κόστος. Αυτό -ιδίως- για τις παραγωγικές εταιρείες είναι πολύ προσοδοφόρο, καθώς μειώνει πολύ το κόστος. Ενδεικτικά ο μέσος ετήσιος μισθός στη Βουλγαρία το 2009 ήταν 1.893 ευρώ, στη Ρουμανία 3.101 ευρώ και στη χτυπημένη από την κρίση Ελλάδα πάνω από 18 χιλιάδες ευρώ. Οπότε, αν προσπαθήσουμε να ανταγωνιστούμε αυτές τις χώρες, χαμηλώνοντας τους μισθούς στα δικά τους επίπεδα, αλοίμονό μας!
Αλλά και το να επιδοτείται η εργασία από το κράτος είναι μία λύση ευεργετική για τον άνεργο, που υποστηρίζεται σε ένα νέο ξεκίνημα, αλλά δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στα ημερομίσθια. Πώς θα μπορούσε, εξάλλου, το δημόσιο να πληρώνει τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, όταν δυσκολεύεται να πληρώνει τους δικούς του;
Πρέπει όμως να τονιστεί πως δεν είναι μόνο τα φτηνότερα εργατικά χέρια ο παράγοντας που σπρώχνει τις ελληνικές επιχειρήσεις να "ξενιτευτούν". Έτσι κι αλλιώς, φτηνά εργατικά χέρια συνεπάγονται χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, δηλαδή φτωχούς πελάτες για τις επιχειρήσεις που ανοίγουν στις χώρες αυτές. Όμως, αυτό που βρίσκουν οι ελληνικές εταιρείες στο εξωτερικό και κυρίως στα Βαλκάνια, είναι καλύτερες προοπτικές γενικά για την επιχείρησή τους. Οι επιχειρηματίες βλέπουν πως οι χώρες αυτές βρίσκονται σε πολύ καλύτερη αναπτυξιακή πορεία από την Ελλάδα. Η φορολογία στις χώρες αυτές δεν είναι τόσο πιεστική, τα κράτη δίνουν περισσότερα κίνητρα για επιχειρηματικότητα, ενώ και οι τράπεζες διοχετεύουν τις επιχειρήσεις με ρευστότητα με μεγαλύτερη ευκολία.
Αντίθετα, στην Ελλάδα η φορολογία, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΕΕ, αν μετρήσουμε μαζί τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους, φτάνει στο 58%! Παράλληλα, οι τράπεζες έχουν κλείσει τις κάνουλες της ρευστότητας για τις επιχειρήσεις, εδώ και καιρό. Οι έμποροι ζητούν τουλάχιστον να διοχετευθεί στην αγορά το 10% με 20% των εγγυήσεων που έδωσε το κράτος στις τράπεζες φέτος (25 δις ευρώ). Η αγορά ούτε νέους φόρους αντέχει, ούτε τις τράπεζες να δηλώνουν συνέχεια απούσες. Το αποτέλεσμα είναι οι εταιρείες ή να βάζουν λουκέτο, ή να μεταναστεύουν.

Γιώργος Σμυρνής Reporter.gr